Yeni şjklşh

ÖNSÖZ                                                                     
                                                                  “Soyum üzerinde bana eza eden kimseye, 
                          Allah’ın gazabı büyük olur.”

                     Muâviye b. Ebu Süfyân’ın halife olarak halktan biat almasıyla birlikte bir asır sürecek Emevî Devleti de kurulmuş oldu. Artık İslam ümmetinin yaşantısı ve geleceği Ümeyye oğullarının halifelerinin yönetimde izleyeceği stratejiye göre şekillenecekti. Bu durumun farkında olan ümmet de yaşantısına etki edecek olan halifelerin kontrol mekanizması olmaktan uzak duramazdı. Bu politikanın gereği olarak onlar yönetimde zeki, güçlü, adil ve dirayetli olan  halifeleri kabullendiler. Ancak halka zulmeden, yönetimde Allah’ın hükmünü uygulamayan, zevk ve eğlence ile gününü geçiren zalim halifeleri de içlerine sindiremediler. Bu zalim halifelerle çağdaş olanlar güç yetereceklerini  anladıklarıı zaman isyan etmekten kaçınmadılar. Güç yetiremeyeceklerini anladıkları zaman da  hiçbir şey yapamasalar dahi onları vicdanlarında yargılamaktan uzak durmadılar. Öyleki onların zalimliklerini ve zorbalıklarını yargıladıktan sonra onlara yakışacak diğer zalimlikleri de kendi sinesinden katmaktan çekinmediler. Akıllarına gelen tüm kötü meziyetleri onlara birer birer atfedip bunu da adeta yaşanmışcasına doğru kabul ettiler. Onlardan sonra gelen  halefleri de bunları doğru kabul ettiği gibi seleflerine daha dramatik yaklaşmak ve  onların çektiği acıları çekmek için bu rivayetlere eklemelerde bulundular.

                 Mesela peygamber torunu katili olarak bilinen Yezid’i ne çağdaşları ne de onlardan sonra gelenler bir türlü kabullenemediler. Bu sebeple de sinelerinde bildikleri tüm kötülükleri adeta Yezid yapmış gibi Yezid’in hayat senaryosuna işlediler. İşte bu zaviyeden bakılırsa Yezid, babasının kurmuş olduğu güçlü yönetimden dolayı halkın tepki ve  tehditlerinden uzak bir şekilde eceliyle ölse de halk ona eceli ile ölmeyi reva  görmedi. Onlara göre peygamber torununu öldüren kişi en adi bir şekilde ölmeliydi. Bu sebeple de hem çağdaşları hem halefler hem de hissiyatlı tarihçiler kendi mahkemelerinde Yezid’i yargıladılar. Hatta kendileri daha dramatize etmek için Hz. Peygamber’e isnadlarda bulunmaktan da çekinmediler.